Το τελευταίο διάστημα υπάρχει ένας γενικός ντόρος γύρω από την ελληνική λογοτεχνία. Οι νέοι διαβάζουν ελληνικά βιβλία; Γράφονται ελληνικά βιβλία; Ποια είναι η θεματολογία τους; Άραγε εκφράζεται η τελευταία δεκαετία μέσω κάποιου βιβλίου; Ποια είναι η σχέση των νέων με το βιβλίο και ποιες οι τάσεις που την επηρεάζουν; Θέματα που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε μία σφαιρική έρευνα για την συγχρονη λογοτεχνία. Όμως πιστεύω πως το θέμα είναι κάπως βαθύτερο.
Το διάβασμα είναι μία συνήθεια όπου εκφράζεται στον καθένα με ένα διαφορετικό συναίσθημα. Είναι ξεκούραση, είναι απόλαυση, είναι ψυχαγωγία, είναι τέχνη, είναι γνώση, είναι νοσταλγία ή και ο συνδυασμός όλων των παραπάνων. Το σίγουρο όμως είναι ότι για όλους είναι ένα ταξίδι όπου πίσω από τις τυπωμένες λέξεις κρύβονται τόποι, ήρωες, χαρακτήρες, ιστορίες, γεγονότα, συναισθήματα. Και αν δεν είναι, εκεί αποβλέπει. Στον συνειρμό και στην φαντασία.
Όποιος από τους νέους ξεκινήσει το ταξίδι του διαβάσματος, μετά το πρωτο, δεύτερο...εικοστό βιβλίο θα έχει την περιέργεια να στραφεί έστω για λίγο στην κλασσική λογοτεχνία. Θα θέλει να μάθει ποιος είναι ο Καζαντάκης; τι λέει το Τρίτο Στεφάνι; Ποιος είναι ο Θεοτόκης; Στην επαφή του με αυτούς του πλούτους της ελληνικής λογοτεχνίας ίσως συναντήσει το "μεγάλο κενό". Ίσως να έρθει σε επαφή με κάτι που δεν τον ακουμπάει καθόλου. Και όχι άδικα. Για αυτόν το λιβάδι με τα χαμομήλια δεν του λέει τίποτα. Δεν μυρίζει. Δεν το βλέπει. Και ξαναλέω. Όχι άδικα. Απλά δεν το έχει δει. Δεν το ξέρει. Δεν έτυχε να πάει στο χωριό του Πάσχα και να παίξει σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Και έτσι η μαγεία του συνειρμού γιαυτόν χάνεται. Το βιβλίο είναι τυπωμένες λέξεις και τίποτα άλλο...
Όλοι αυτοί οι λογοτεχνικοί θησαυροί που για πολλούς ήταν το σπινθήρισμα και η αφετηρία για το πάθος του διαβάσματος μοιάζουν να χάνουν την μαγεία τους...αφού απλά περιγράφουν για τους νέους φανταστικά μέρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου